Talloze vlinders, jonge bruine kikkers, zwaluwen, libellen en een legertje aan vervelende steekvliegen begeleiden ons op onze ontdekkingstocht door de ruigte en de moerassige elzenbroekbossen van het Vijverbroek.
We starten aan het voormalige douanekantoor – Kessenich ligt op de grens tussen Belgisch en Nederlands Limburg. We kiezen voor de groene wandeling (6,5 km) die ons door het hart van het Vijverbroek leidt, een voormalige meander van de Maas die grotendeels verland is.
Na een klein stukje over een verharde weg tussen de velden, lopen we over een bruggetje de ruigte in. We zitten op slechts enkele honderden meters van een drukke steenweg, maar het geruis van de auto’s wordt overstelpt door krassende kraaien, de wind die met onzichtbare vingers door de kruinen van populieren graait en de vele, kleine zangvogeltjes die zich ophouden in de bomen en struwelen om ons heen. Een bord vertelt ons dat hier bevers, reeën en vossen zitten.
We zien uitwerpselen met besjes in die de aanwezigheid van vossen verraden:
We gaan door een poortje waarachter volgens een bord grote grazers zitten, namelijk Konikpaarden en Galloways. Die laten zich niet zien vandaag, waarschijnlijk zijn ze omwille van de beheerwerken elders ondergebracht.
Wie zich wel laten zien, zijn honderden kleine kikkertjes die het pad over hoppen. Als je eenmaal een beetje oplet, zie je ze overal springen. We komen de conservator van het gebied (van Natuurpunt) tegen, die ons vertelt dat hier ook een aantal boomkikkers zitten en dat er momenteel beheerwerken plaatsvinden om het hen nog meer naar de zin te maken.
Moerasplanten spotten in het Elzenbroekbos
We steken een wei over waar momenteel een extra poel wordt gegraven en wandelen naar een prachtig bos. Dit is het diepste gedeelte van de Maasmeander en dat merken we. Mede dankzij de aanhoudende droogte van de afgelopen weken, is het wat hoger gelegen pad waarover we lopen droog, maar rechts en links zien we een moeraslandschap van naar boven gekomen kwelwater waar waterplanten zoals gele lis, holpijp en dotterbloem welig tieren. Waar ooit de Maas stroomde, vind je nu een van de grootste elzenbroekbossen van Vlaanderen.
Het volgende stuk van de wandeling – op Nederlands grondgebied – is minder interessant, zeker om met kinderen te doen. De tocht voert ons een stuk over het fietspad langs een drukke steenweg, waar menig wielrenner ons voorbij zoeft. Net voor de kerk van Ittervoort slaan we rechtsaf, waarbij we langs een voetbalterrein en kerkhof komen. Vervolgens volgen we een smal paadje met rechts prikkeldraad.
Dan komen we weer aan een stukje topnatuur. Links zien we de adbijkerk van Thorn, rechts gaan we over een bruggetje de Itterbeek over, die hier de grens tussen België en Nederland vormt. Een knuppelpad leidt ons tussen de hoge waterplanten, zoals de grote lisdodde. Tussen de waterplanten horen we watervogels toeteren en een zangvogeltje dat zijn mooiste lied laat horen. Zien doen we hen niet: ze hebben hier meer dan voldoende verstopplekjes.
Een kiekendief?
Wat verderop jagen tientallen zwaluwen boven de velden. We wandelen op een pad tussen bloeiende bloemen en kruiden. Overal waar we komen, zien we vlinders. Gehakkelde aurelia’s, dagpauwogen, witjes, atalanta’s, citroenvlinders, bonte en oranje zandoogjes, landkaartjes, …
We bereiken een bos waar ik nog net een grote roofvogel tussen de bomen weg zie vluchten. Zijn ijle kreet klinkt als die van een kiekendief, maar ik ben niet zeker. In het douanekantoor – dat nu fungeert als horecazaak – genieten we nog van een lokaal biertje.
Een fijne wandeling in een ruig gebied!
Enkele foto’s van vlinders die fotograaf van dienst Jo Cuenen onderweg op de gevoelige plaat wist vast te leggen:
Nog meer natuurfun beleven? Koop nu het Woudapen natuurdagboekje en trek erop uit!
Geef een reactie